صبح یلدا

                                   صبح یلدا

قطره های باران

میزند نرم تلنگر بر آب

می فشاند به چراغانی ،

                          - بر آب ، حباب

جشن پیروزی صبح

بر شب تار دراز یلدا.



تا بیابم ز لب غیب زبان حالی،

می گشایم فالی،

گویدم خواجهء شیراز،

                          - نهان از همه کس

آشنائیم چو با گلشن راز   

"طبع چون آب وغزل هاي روان ما رابس"




مسعود 

٤ دی ماه ١٣٩١

بر اساس شعری از دوست عزیزم "فرهنگ"



با کنفوسیوس هم بله؟

با کنفوسیوس هم بله؟

یکی از جوانان قدیم اونور آب از قول کنفوسیوس در رخنامه چنین نوشت:

 

( گفتم اونور آب ولی ممکنه اینور آب باشه ، بسته به اینکه شما که دارید این رو می خونین اینور آب باشین یا اونور آب)

به او پیغام دادم که از قول من به کنفوسیوس بگو که تجربه مثل  یک لیوان نیمه پره. اگه به نیمهء خالیش نگاه کنی تلخه. اگه به نیمهء پرش نگاه کنی چندان هم تلخ نیست.

از طرف دیگه، راه اندیشه اگر چه والاترین راهه، ولی گاهی خیلی دردناکه، زغنبوته،  تلخابه.

دوست قدیمی ما بشوخی پیغام داد که: 

شاید تو تابلوهارواشتباهی دیدی. یعنی خسته بودی و وقتی رسیدی به سه راهی اشتباهی رفتی تو راه تجربه و تو راه همش می گفتی: آخ چه سخته این راه اندیشه!

پاسخ دادم که:

هفت هشت سال اول که با هم میرفتیم و نیازی به نگاه کردن به تابلو های راه نداشتیم، چون پیشقراول ها جلو جلو میرفتن و راه رو نشون می دادند.
 وقتی اون جلو شلوغ پلوغ شد، یکی دانش رو رانش تعبیر کرد، اون یکی تقلید رو با تقید قاطی کرد، بقیه هم تجربه رو با تجزیه اشتباه گرفتند.
 ما که خیلی سرمون می شد (!) راه دانش رو پیش گرفتیم، ولی نیازی نداشتیم تابلو، مابلو  نگاه کنیم. حالا اگه کسی تابلو هارو جا به جا کرده ما بی تقصریم.

پیغام داد که:

دست رو دلم نذار  که این قصه سر دراز دارد... این نسل همهء راه هارو رفت بی تابلو یا با تابلو. راه تقلید، راه تجربه و راه بی انتهای  اندیشه. و بهای زیادی هم براش پرداخت کرد.
من که فکر می کنم اگه کنفوسیوس هم تو این دوران بود از این غلط ها نمیکرد.
حالا بگو تو الان تو کدوم راهی؟ با تابلو یا بی تابلو؟ :-))

در جوابش سه بیت نوشتم که اینجا دو تا دیگه هم برای دوستان اهل ادب اضافه میکنم. 

  

تابلو 

هزار  تابلو  اگر  بر هزار  راه  زنند 

                                     من آن  خمیدهء  سرگشتهء  ره خویشم 

اگر چه نقل زر و زور نقل مجلس شد 

                                       ز زمره  نقل  گریزان  دانش  اندیشم

ز پیش محضر زردوستان چوپس رفتم 

                                     گریخت نیمه رفیقان هم از پس و پیشم  

به برق و صنعت دانشمدار وی شاهم 

                                      به نزد اهل ادب خرقه پوش  درویشم 

سبیل غیرت  مردانه  پشت  لب  دارم 

                                     سبیل ریب و ریا طی نکرده بی ریشم 

هر کس اهل شوخی در مورد جدی ترین مسایل زندگیه بیاد هر چه دل تنگش می خواد بگه.

مسعود

آذر ١٣٩١

مسعود 

تلخاب

تلخاب

در مهر ماه و بخشی از آبان ماه که این مثنوی دچار تأخیر شد. یکی از دوستان اهل ادب به اعتراض  در رخنامه مطلبی بدین مضمون نوشت:

"مدتی است از اهل ادب اثری نیست."

حق با او بود. چون اگر چه شعر "گریز مرگ" را آماده داشتم ، ولی از انتشار آن بدلیل محتوی ویژه خودداری کرده بودم. با دیدن اعتراض این دوست اهل ادب، آنرا انتشار دادم. از آنجا که متقابلا" نظری دریافت نکردم، در رخنامه نوشتم که: "اوامر مطاع گردید، لیکن اهل ادب التفاتی نفرمودند."

دوست دیگری در پاسخ نوشت که: "اهل ادب خودتی ما فقط مصرف کننده ایم."

در پاسخ این دوست عزیز می گویم:

آنان که از دایرهء اهل ادب بیرونند وقت خود به معقولات نمی گذرانند و به مقبولات بسنده می کنند. آنان که از مقبولات گذشته اند و وقت (به بطالت!) به معقولات می گذرانند، چه بخواهند چه نخواهند در این دایره اند. 

من و توهر دو در این دایره ایم و راهی به برون رفت نداریم. لیکن آنان که در این دایره نیستند نمی توانند "مصرف کننده" باشند  و باید هشدار زیر را آویزهء گوش  جان کنند:

هشدار دردمند!

"مصرف" مکن ز اهل ادب هیچ حاصلی،

چون خامه ریز سوته دلان شهد و قند نیست.

تلخاب حنظل است.


مسعود
آذر ١٣٩١

امید

امید 

اگر چه در هراس شب 

خروس نغمه کم نخواند،

چراغ را نفس نماند.



تحملی، 

            - خدای را،

نسیم می رود که از فراز کوه،

به بانگ  آشنای خود 

سپیده را صدا کند.



مسعود

آذر  ١٣٩١

گریز مرگ

گریز مرگ

بار دیگر روی در رو

                         - گفتگوی صامتی  با مرگ

خیره سر، با چشمهای خیره بر برق نگاهش

راه بستم بر نفوذ زندگی سوز تبه سازش.

آمد اما مکث کرد اندر میانه،

مکث معنی دار  

                    -  گویی خط قرمز را پذیرا شد.

دستبندی از میان نگشود،

تیغ تیزی هدیه بر خوناب دل ناورد،

در نگاهش لرزش تردید پیدا شد.

با نگاهم گفتمش بی پرده:

                            - ز این دیدار بیزارم

نیستم دلبستهء این زندگی چندان

                                    - ولیکن نیست با تو

این زمان، اینجا، سر و کارم.

پلک چون یک لحظه حائل شد میان گفتگوی چشمهامان 

گشت غایب  از شعاع دیده ام

                                  - ز این روی دانستم:  

بار دیگر مرگ از لجبازیم بگریخت.

بار  دیگر جان به پشت میلهء زندان تن

                                             - در بند فرصت ماند.

بار دیگر جان و تن

                       - هموند  

در پی آغوش مام زندگی

                             - برآشنای دامنش آویخت.


مسعود
آبان ١٣٩١

بغض تندر

بغض  تندر

رها کن بغض  تندر زآسمان ابری سینه 

ببار امشب

ببار آن سیل بارانی 

که ابر سینه مدت هاست 

آشنا با درد 

باردار زایش طوفان سیل آسا ست. 



مسعود
مهرماه ١٣٩١

رودی که زنده بود

رودی که زنده بود 

حکایتی شنو از قصه های بود و نبود 

                                 یکی پر آب روان بود رود و هیچ نبود 

کنار چشمهء زاینده ارغوان می خواند 

                                 که زنده ماند  و پر آب  تا ابد این رود 

بشاخ سرو چو مرغ  این شنید ،در دم گفت  

                            که زنده بوده و هم هست و زنده خواهد بود 

بهار ،  مرغ مهاجر  هوای  رفتن  کرد 

                                  نظاره کرد بر آن پر خروش کف آلود 

به خویش گفت که بازش دوباره خواهم دید؟

                                   شود که  زنده  برآیم  ز کوه  بینالود؟

زمان  گذشت   و بدید  ارغوان  نا باور 

                                 که آب کم شد و اینش ورا همی فرسود 

گلش به شاخه چو پژمرد ، برگها خشکید 

                                 تو گوییا  که برای  ابد  به خواب غنود

خزان به مرغ چو فرمان  بازگشتن داد 

                                   ز کوههای خراسان به رود بال گشود 

به رود خشک  نبود آبی  و نبود  کفی 

                                 به هیچ  هیزم خشکی  نبد گلی  مشهود

به کفر گفت خدارا چه حکمتی است درین؟

                                 چرا  مقدرمان  عاقبت  چنین  فرمود؟ 

بدید  سوته  دلی  در  کناره  می خواند 

                                  چو پر کشید به نزدیک اوچنین بشنود  

به بند و حصر و به  تبعید آشنا  هدهد
                               به مکر، روبه  دونی  کلاه  خلق   ربود

مسعود
مهر ١٣٩١

خورشید می تابد

خورشید می تابد

خورشید می تابد "به روی خار و خارا سنگ"

بر "کوه ها ، خاموش"

بر "دره ها ، دلتنگ"

بر "راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ"

***

صبح است و آرش از نشیب کوه بالا می رود خاموش

شعر کدامین نغمه می ریزد،

بانگ کدام آهنگ آیا می تواند ساخت

پژواک سنگین گامهایی را که سوی نیستی شان

                                                  - راه آگاهانه می پویند.

آنان که شیرین ترجمان زندگانی را

در مرگ تلخ خویش می جویند.

از تیردانش می کشد تنها شهاب تیر آتش پر،

خورشید سر بر می کشد ازلانه اش در کوه های شرق،

تا با بلور خامه اش ریزد نگار سایهء آرش،

از دامن البرز، تا آنسوی ایرانشهر.

با جان خود در تیر آرش می کند پرواز.

مردان کلاه خویشتن در مشت،

جسم نحیف مادران

                       -طرحی غمین بر در

هم کودکان و دختران بر بام،

از شوق این پرواز طولانی،

و اندوه این تقدیر،

آرام می گریند.

آتش به آتشگاه می سوزد،

خورشید می تابد.


***


آموزه های جزم در جزم کلیسایی،

"جوردانو" را بر شعله های جهل میبندد،

"گالیله" از این جهل انسان سوز می ترسد،

او را ز کتمان حقیقت پشت می لرزد.

با پای بر فرق زمین از خشم می کوبد،

با غیظ  لیک آهسته می گوید:

اما تو می دانی که می گردی.

این قصه را هم پرده می افتد،

خورشید می تابد.


***


"چه" در بولیوی در میان جنگلی انبوه،

در خاطرات گرگ می خواند

اندوه سنگین سگ خائن به اصل خویش.

و آنگاه می بیند، که سگسانی،

آورده خیل دشمنان را تا کمینگاهش.

صد ها گلوله می گذارد پشت سر فرمان آتش را

خون می زند رنگ شرافت روی سرب داغ

سی مرغ می گردد رها از سایه سار جنگل انبوه،

بر آسمان عشق در پرواز. 

چشمان خلقی سوی این پرواز می چرخد،

 آهسته می گرید،

خورشید می تابد.


***


یاران بن بلا

بگرفته بانگ سرکش الله و اکبر

                                    - همچنان در مشت،

در الجزایر پیش می تازند.

فریاد استقلال، استقلال در هر کوی می پیچد،

فراش استعمار رنگ از چهره می بازد.

خورشید می تابد.



***


آن آهنین بال سترگ غول  پیکر بین        

کز دور دست  دور می آید و می ریزد،

صد ها هزاران پوند بمب خوشه ای بر فرق انسانها،

اینجا ویتنام است.

صد ها جوان نقبی به زیر خاک می سازند،

                                                     - دور از چشم،

تا با شبیخونی هدف را چنگ اندازند.

آزاد می گردد هدف از چنگ تا دندان مسلح لشکر دشمن

"دی ین بی ین فو" می شود اسطورهء امید

 هر چند بمب است این که می بارد

خورشید می تابد.


***


دیواربرلن از درون پوسیده می ریزد،

با مشت انبوه جوانانی که می کاوند،

رسم نوین زندگانی در جهانی را،

                                        - که کوچک می شود هر دم.

"پیمان ورشو" برگی از تاریخ می گردد،

خورشید می تابد.


***


خورشید عالمتاب!

                   - ای مهر فروزان!

بر ظالم و مظلوم

                    -  بر دارا و نادار،

از بام تا شام

همواره می تابی.

باری تو را اندوه زاری نیست؟

فرقیت بین زایش زیبایی و سنگ مزاری نیست؟

لبریز نامد کاسهء صبرت هنوز از این،

نوباوه خلق ، این کودک شرزه؟

تا کی بتابی مهر مادر وار ، بر این آشنا کودک 

چشم انتظار خط سبز پشت لب

آغاز دوران بلوغ دیر هنگامش؟


مسعود
٢٣ شهریور ١٣٩١

ضیافتی در کار نیست

یکی از دوستان اهل ادب توصیه کرد که در شعر "من ترا می شنوم"  به جای نوانخانه از "ضیافتگه" یا "سرا پرده" استفاده کنم. البته اشراقخانه و بارگه هم پیشنهاد شده بود که این دو با وزن شعر جور در نمی آید.

 در پاسخ به این دوست عزیز قدیمی لازم است علت انتخاب واژهء نوانخانه را توضیح دهم و بحث در خصوص روانی مصرع "مانده در بند به حجم صفر خط زمان" را به فرصتی دیگر واگذار کنم.

در این شعر ، گوینده خطاب به "دوستی" صحبت می کند که چندان از زندگی لذت نمیبرد. این امر از غم چهل سالگی کودکی  و نگاه سردش به جاسیگاری -همدم گذشته و شاید کنونی اش- هویداست.

 اگرچه نگاهش در تماشای بهار به تکاپو می افتد، ولی از آن فراتر نمی رود. سوزاندن پوستش در تابستان داغ هم می تواند ناشی از بی تفاوتی او نسبت به خود باشد.

 گوینده این پیام را می گیرد و می گوید "من ترا می شنوم." سپس سعی  می کند، خاطرات کودکی را برایش بازگو کند و با گفتن اینکه در این خاطرات صدای او را می شنود، او را از دلتنگی برهاند.

لیکن گوینده نیز در سنین پختگی، عاقلتر از آنست که شادابی بیخبران را داشته باشد. خود نیز اندوهگین است.

 کوری ببین عصا کش کوری دگر شود.

 زندگیش را لحظه ای گذرا (گر چه سیال) در محور بینهایت زمان می بیند. زمان که خطی بیش نیست. خطی که اگرچه بی انتهاست ، ولی به اعتبار خط بودن حجمش صفر است. وقتیکه سراسر زندگی گوینده نقطه ای از این خط بیش نیست، به دوستش چه می تواند گفت؟

خستگی از گفتار گوینده هم پیداست. در این اندوه فلسفی خاطرات هم خسته اند و گوینده آن ها را در لکنت می بیند.

در این میان جایی برای ضیافت نیست. "گوش دل" و "دیدهء جان" یتیمانی هستند سرگردان. بیخبر از اینکه از کجا آمده اند و آمدنشان بهر چه بود. سوته دلانی هستند که از سوته دلی گرد هم آمده اند و هم صحبتی آنها محیط نوانخانه را به ذهن متبادر می کند.

مگر خاطرات در نوانخانه به لکنت نمی افتند؟


مسعود

مرداد ١٣٩١

من ترا می شنوم

من ترا می شنوم 

در سکوت غم چل سالگی کودکیت 

و نگاه سردی 

که به جا سیگاری می دوزی 

                                  -در زمستانی سرد، 

در تکاپوی نگاهت

                         -  به تماشای بهار 

یا که در خجلت سرخ پوست سوخته ات 

زیر خورشید تب آلوده ترین تابستان 

من ترا می شنوم.

* * *

غرق در خاطرهء 

راه بستن به صف مورچه ها 

عصر در کنج خرند 

آنزمانی که به هر مورچهء باربری 

که ز انگشت تو بالا می رفت 

خنده سر می دادی،  

در سکوت قلیان 

منتظر مانده سر حاشیهء قالیچه 

در کنار ایوان 

چشم در راه دو صد سیلی باد

به رخ سرخ فروزنده ذغال 

اخگر افشانی آتشگردان،  

در هم آمیزی بوی گل و خاک دو نم باغچه با 

عطر تنباکوی نم خوردهء اصل حکان 

مانده در تارهء فیروزه ای خانم جان،  

عشق پاشیدن آب 

روی میخک ، ناز و تاج خروس 

                                - شمعدانی ، مریم ، اطلسی و شاه پسند 

در صدای وجد دائم حوض  

از سقوط خنک فواره،  

بانگ برداشتن نغمهء جادویی تاج 

در پراکندن احساس بهشت ثانی 

چون ز جی سوی سپاهان می رفت،  

در نی و نای کسایی که چه غوغا می کرد 

آن زمانی که به تحریرش پاسخ می داد،

من ترا می شنوم.

* * *

در نوانخانهء همصحبتی گوش دل و دیدهء جان 

لحظهء هستی سیال مرا 

مانده در بند به حجم صفرخط زمان 

آشنا با صفت  هیچکسم  می ببنی؟

لکنت خستگی خاطره را می شنوی؟

مسعود 

مرداد ١٣٩١

سر و دل

سر  و دل

دلم  به دیدن  دلدار  سنگدل  تنگ  است

                              

                                    دلی که با سر فرزانه بر سر جنگ است

سرم به دل زده پرخاش و نیک می داند

                                  حدیث این دل و دلدار شیشه و سنگ است 

برای دل خم ابروی دوست محراب است 

                                      عجب مدار ورا سجده کند آهنگ است 

اگر چه فاصله ای در میانه نیست ولی 

                                   به بعد عاطفه  گویی هزار فرسنگ است 

چو از دیار وفا گفتمش به خنده سرود 

                               به هر کجا که روی آسمان همین رنگ است

به طعنه گفت مزن لاف راست کرداری 

                                     گذشت وقت درستی و گاه نیرنگ است 

دل از جهالت و نامردمی پر است بیا 

                                       بپا کنیم جهانی که رسم فرهنگ است 

به اشک خویش چه سان خون سرو بزدایم 

                                    که آب دیدهء عشاق نیز  خونرنگ است 

بیا  که  دست  بر آریم    ز آستین  وفا 

                                 که آشنای به عهد است آنکه  بیرنگ است

سکوت خویش شکن تا سکوت خود شکنم 

                                   به وقت حادثه  فریاد  نا زدن ننگ است 

مسعود 

تیرماه ١٣٩١  

باید از هیچ گذشت

باید از هیچ گذشت

زندگی کوتاه است

بهر افزودن هیچ

صبح تا شب مشتاب

چشم بگشا و به اطراف نگر

آنک آن شاخ اقاقی آنسوی 

جوی آب آنسوتر 

بنشین بر لب جوی 

باز کن سینه بر آن عطر اقاقی

                                     - لختی 

که خرامیده سبکبال

                        -  به آغوش نسیم.  

چشم بر بند و بیاندیش به آن کشتگری  

که گذشته است ز هیچ

که رها کرده غم مزرعه را

                                 - وقت ناهار 

آرمیده است دمی

زیر یک شاخهء تاک. 

  

تا نهد بار غم خستگی خویش زمین

و کند جذب تنش

مهر از مادر خاک. 

  بی خیال از گذر

تند و آسیمه سر رهگذران

و هیاهوی تب مسخرهء

هیچ جستن ها شان.

بالشش کاسهء وارونهء ماست

که زنش بست به مهر

توشه با قرصی نان.

خود رها کرده

                  - چو آورده به دست

رمز خوشبختی را

آشنا را به تن آرامی خود می گوید

باید از هیچ گذشت

زندگی کن تا هست

زندگی کوتاه است.

مسعود

اول تیر ماه ١٣٩١

شوخی آرمانی

                           

چند روز پیش با یکی از دوستان مشغول غذا خوردن بودیم که با یک سوال غیر منتظره مواجه شدیم. این دوست قدیمی ما بی مقدمه پرسید: یعنی ما باید صبح بیاییم سر کار و شب بریم خونه و دوباره بیاییم سر کار و بریم خونه و آخرش هم بمیریم؟ همش همین؟

ما بر اساس سابقهء ذهنی می دانستیم منظور او آرمان گرایی ما بود و اینکه می خواستیم مناسبات اجتماعی - اقتصادی جهان را تغییر دهیم و به قول حافظ "فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم". ولی برای اینکه خنده ای بر لبان او جاری کنیم گفتیم: اگر بخوای میتونیم عصر بریم پارک یک قدمی هم بزنیم. با این جواب ما گره از ابرو گشود و زد زیر خنده. حالا نخند و کی بخند.

این "همش همین" دوست ما و جوابی که به او دادیم ما را یاد "همش همین" دیگری انداخت که سال گذشته اتفاق افتاد و با تعریف کردن آن، دوست ما دیگر حسابی از خنده روده بر شد.

قضیه از این قرار بود که پارسال مرحله مقدماتی یکی از پروژه های ما تمام شده بود و در جلسه ای با کارفرما دستاورد های مرحلهء  مقدماتی را توضیح می دادیم تا در خصوص شروع مرحلهء طراحی تفصیلی مذاکره کنیم.

دکتر گاس، رئیس هیات مذاکره کنندهء کارفرما که از دفتر مرکزیشان در سویس آمده بود و کارشناسان کارفرما همه از او حساب می بردند، یک سوال غیر منتظره از ما کرد. پرسید قبل از اینکه به مرحلهء تفصیلی برسیم ، بفرمائید ببینم شما دویست  هزار دلار از ما گرفته اید که همین دو زونکن مشخصات فنی و نقشه ها را به ما بدهید؟ همش همین؟

اندرو، مدیر پروژهء ما که جا خورده بود، برای اینکه سوال را بی پاسخ نگذاشته باشد گفت: خب...البته... اگر بخواهید میتوانیم نقشه ها را روی سی دی هم به شما بدهیم. این پاسخ به یکباره جلسه را از خنده منفجر کرد.

اینهم عکس من و Brad و Andrew  در رستوران بین راهی در مسیر برگشت از جلسهء "همش همین" با کارفرما.

مسعود
ژوئن ٢٠١٢

لجاج سبزه زاران

لجاج سبزه زاران 

این شتاب  روزگاران  بهر چیست 

                                  تاخت تازی  سواران  بهر چیست 

خود ستیزی با روان و جان خویش 

                                  در دل  پرهیزگاران   بهر چیست 

از چه رو  پیوند  دارد  زور و زر 

                                   زور گفت زرمداران بهر چیست 

کشته  را   بردند  از  ما   بهتران 

                               کشت و زرع کشتکاران بهر چیست 

مرز  را  سرمایه  بی مفهوم  کرد 

                                افت و خیز مرزداران  بهر چیست 

جیره بندی  چون  قبول  خلق  شد 

                               هایهوی  جیره خواران  بهر چیست 

شاه  اگر  بر  خلق  دارد  اتکاء 

                              ترس وی از سر بداران بهر چیست 

گرگ اگر باران فراوان دیده است 

   

                             زوزه اش در باد و باران بهر چیست 

گر  امید  رونق   اوضاع  نیست 

                               کوشش   امیدواران   بهر   چیست 

سبز  در  بند  سیاهی  گر  فتاد 

                             این لجاج از سبزه زاران بهر چیست 

مسعود 

اردیبهشت ١٣٩١

  

خاطرات بیخودی

خاطرات بیخودی 

گر چه گردم همه غوغا ست ولی تنهایم

                                 زود در خود روم  و دیر برون می آ یم 

دارم  اندوختهء  بیخودی  خویش  گران 

                                 بیخودی  در خود  بی خویشتنم  می پایم 

دوستان  ساخته  بر پای  خودم  انگارند 

                                 دشمنان  سوخته  خواهند  ز سر تا  پایم  

گاه  رادی  که کمر  خم نکند  بر افلاک 

                                 گاه  رودی  که   فرودست به گل  آلایم 

بس که ازخویش گذشتیم  فراموش شدیم 

                                گشت پس کوچهء اغماض حریفان جایم

دل  به بند است به کنج  قفس سینه نهان 

                                می زند طبل  که وقتست  که بیرون آیم    

نکنم   پشت   به  ایمان  رفیقان   شباب 

                                ورم   اندیشهء   امروز  و  غم   فردایم

مسعود  

اردیبهشت ١٣٩١

دست علیرضا

دست علیرضا

عباس رفت و سوته دلان در فغان نهاد 

                                  داد از نهاد ریش  به هفت آسمان  نهاد 

دردا  امیر هم  به ره افتاده  در پی اش

                                 دردی به سینه بود یکی هم به جان نهاد

این  رسم  "ارتحال"  ز کار علی   بود

                                  او بود کاین سخن  به لب این و آن نهاد

آندم که با دو پله ز"تی تی" صعود کرد

                                رسمی به پیش هر دوی این دوستان نهاد

در گردو است دست "ماریو" از این خبر

                                 عباس رفت و دست حسن در همان نهاد

دست علیرضا  که به  تقدیر  طعنه  زد

                                  این سرنوشت را به زمین و زمان نهاد

مسعود

۲۹ آوریل 2012