رودی که زنده بود
حکایتی شنو از قصه های بود و نبود
یکی پر آب روان بود رود و هیچ نبود
کنار چشمهء زاینده ارغوان می خواند
که زنده ماند و پر آب تا ابد این رود
بشاخ سرو چو مرغ این شنید ،در دم گفت
که زنده بوده و هم هست و زنده خواهد بود
بهار ، مرغ مهاجر هوای رفتن کرد
نظاره کرد بر آن پر خروش کف آلود
به خویش گفت که بازش دوباره خواهم دید؟
شود که زنده برآیم ز کوه بینالود؟
زمان گذشت و بدید ارغوان نا باور
که آب کم شد و اینش ورا همی فرسود
گلش به شاخه چو پژمرد ، برگها خشکید
تو گوییا که برای ابد به خواب غنود
خزان به مرغ چو فرمان بازگشتن داد
ز کوههای خراسان به رود بال گشود
به رود خشک نبود آبی و نبود کفی
به هیچ هیزم خشکی نبد گلی مشهود
به کفر گفت خدارا چه حکمتی است درین؟
چرا مقدرمان عاقبت چنین فرمود؟
بدید سوته دلی در کناره می خواند
چو پر کشید به نزدیک اوچنین بشنود
به بند و حصر و به تبعید آشنا هدهد
به مکر، روبه دونی کلاه خلق ربود
مسعود
مهر ١٣٩١
۱ نظر:
قلبم گرفت واسه زنده رود ...
ارسال یک نظر