بغض تندر
رها کن بغض تندر زآسمان ابری سینه
ببار امشب
ببار آن سیل بارانی
که ابر سینه مدت هاست
آشنا با درد
باردار زایش طوفان سیل آسا ست.
مسعود
مهرماه ١٣٩١
۱۳۹۱ مهر ۸, شنبه
بغض تندر
رها کن بغض تندر زآسمان ابری سینه
ببار امشب
ببار آن سیل بارانی
که ابر سینه مدت هاست
آشنا با درد
باردار زایش طوفان سیل آسا ست.
مسعود
مهرماه ١٣٩١
۱۳۹۱ مهر ۲, یکشنبه
رودی که زنده بود
رودی که زنده بود
حکایتی شنو از قصه های بود و نبود
یکی پر آب روان بود رود و هیچ نبود
کنار چشمهء زاینده ارغوان می خواند
که زنده ماند و پر آب تا ابد این رود
بشاخ سرو چو مرغ این شنید ،در دم گفت
که زنده بوده و هم هست و زنده خواهد بود
بهار ، مرغ مهاجر هوای رفتن کرد
نظاره کرد بر آن پر خروش کف آلود
به خویش گفت که بازش دوباره خواهم دید؟
شود که زنده برآیم ز کوه بینالود؟
زمان گذشت و بدید ارغوان نا باور
که آب کم شد و اینش ورا همی فرسود
گلش به شاخه چو پژمرد ، برگها خشکید
تو گوییا که برای ابد به خواب غنود
خزان به مرغ چو فرمان بازگشتن داد
ز کوههای خراسان به رود بال گشود
به رود خشک نبود آبی و نبود کفی
به هیچ هیزم خشکی نبد گلی مشهود
به کفر گفت خدارا چه حکمتی است درین؟
چرا مقدرمان عاقبت چنین فرمود؟
بدید سوته دلی در کناره می خواند
چو پر کشید به نزدیک اوچنین بشنود
به بند و حصر و به تبعید آشنا هدهد
به مکر، روبه دونی کلاه خلق ربود
مسعود
مهر ١٣٩١
۱۳۹۱ شهریور ۱۷, جمعه
خورشید می تابد
خورشید می تابد
خورشید می تابد "به روی خار و خارا سنگ"
بر "کوه ها ، خاموش"
بر "دره ها ، دلتنگ"
بر "راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ"
***
صبح است و آرش از نشیب کوه بالا می رود خاموش
شعر کدامین نغمه می ریزد،
بانگ کدام آهنگ آیا می تواند ساخت
پژواک سنگین گامهایی را که سوی نیستی شان
- راه آگاهانه می پویند.
آنان که شیرین ترجمان زندگانی را
در مرگ تلخ خویش می جویند.
از تیردانش می کشد تنها شهاب تیر آتش پر،
خورشید سر بر می کشد ازلانه اش در کوه های شرق،
تا با بلور خامه اش ریزد نگار سایهء آرش،
از دامن البرز، تا آنسوی ایرانشهر.
با جان خود در تیر آرش می کند پرواز.
مردان کلاه خویشتن در مشت،
جسم نحیف مادران
-طرحی غمین بر در
هم کودکان و دختران بر بام،
از شوق این پرواز طولانی،
و اندوه این تقدیر،
آرام می گریند.
آتش به آتشگاه می سوزد،
خورشید می تابد.
***
آموزه های جزم در جزم کلیسایی،
"جوردانو" را بر شعله های جهل میبندد،
"گالیله" از این جهل انسان سوز می ترسد،
او را ز کتمان حقیقت پشت می لرزد.
با پای بر فرق زمین از خشم می کوبد،
با غیظ لیک آهسته می گوید:
اما تو می دانی که می گردی.
این قصه را هم پرده می افتد،
خورشید می تابد.
***
"چه" در بولیوی در میان جنگلی انبوه،
در خاطرات گرگ می خواند
اندوه سنگین سگ خائن به اصل خویش.
و آنگاه می بیند، که سگسانی،
آورده خیل دشمنان را تا کمینگاهش.
صد ها گلوله می گذارد پشت سر فرمان آتش را
خون می زند رنگ شرافت روی سرب داغ
سی مرغ می گردد رها از سایه سار جنگل انبوه،
بر آسمان عشق در پرواز.
چشمان خلقی سوی این پرواز می چرخد،
آهسته می گرید،
خورشید می تابد.
***
یاران بن بلا
بگرفته بانگ سرکش الله و اکبر
- همچنان در مشت،
در الجزایر پیش می تازند.
فریاد استقلال، استقلال در هر کوی می پیچد،
فراش استعمار رنگ از چهره می بازد.
خورشید می تابد.
***
آن آهنین بال سترگ غول پیکر بین
کز دور دست دور می آید و می ریزد،
صد ها هزاران پوند بمب خوشه ای بر فرق انسانها،
اینجا ویتنام است.
صد ها جوان نقبی به زیر خاک می سازند،
- دور از چشم،
تا با شبیخونی هدف را چنگ اندازند.
آزاد می گردد هدف از چنگ تا دندان مسلح لشکر دشمن
"دی ین بی ین فو" می شود اسطورهء امید
هر چند بمب است این که می بارد
خورشید می تابد.
***
دیواربرلن از درون پوسیده می ریزد،
با مشت انبوه جوانانی که می کاوند،
رسم نوین زندگانی در جهانی را،
- که کوچک می شود هر دم.
"پیمان ورشو" برگی از تاریخ می گردد،
خورشید می تابد.
***
خورشید عالمتاب!
- ای مهر فروزان!
بر ظالم و مظلوم
- بر دارا و نادار،
از بام تا شام
همواره می تابی.
باری تو را اندوه زاری نیست؟
فرقیت بین زایش زیبایی و سنگ مزاری نیست؟
لبریز نامد کاسهء صبرت هنوز از این،
نوباوه خلق ، این کودک شرزه؟
تا کی بتابی مهر مادر وار ، بر این آشنا کودک
چشم انتظار خط سبز پشت لب
آغاز دوران بلوغ دیر هنگامش؟
مسعود
٢٣ شهریور ١٣٩١
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
