۱۳۹۲ آبان ۳۰, پنجشنبه

شوخی با سردبیر








در ینگه دنیا هر دانشگاهی یا دانشکده ای برای خود چیزی به عنوان نماد (mascot) انتخاب می کند که همان نشان اقبال یا نظر قربانی خودمان باشد. به عنوان مثال  نماد دانشگاه صنعتی  جورجیا یک زنبور عسل  است. هر جا عکس زنبوری دیدید که در کنارش GT نوشته شده بدانید زنور عسل  Georgia Tech یا دانشگاه صنعتی  جورجیا است.







نماد زنبور عسل  را در جای جای دانشگاه می توان دید. برخی از اماکن تجاری شهر آتلانتا، بویژه  رستوران ها نیز مجسمه ها یا کاریکاتور هایی از زنبور عسل  در حالات مختلف را به معرض دید مراجعه  کنندگان گذاشته اند. علت اصلی اینکار به گفتهء خودشان بخاطر  احترام به دانشجویان و اساتید دانشگاه است. البته در فارسی سلیس آنرا به "جلب مشتری" ترجمه می کنند و در لهجهء اصفهانی به آن "خر کردن ملت" می گویند.



دانشکدهء مهندسی دانشگاه تورونتو ، نماد توپ را برای خود برگزیده است. البته توپی که در توپخانه پیدا می شود نه توپ ورزشی. عکس این نماد را میتوانید در زیر ببینید.







حال میرسیم به اصل مطلب چون اینها فقط مقدمه بود. اگر چه از اصل مطلب طولانی تر شد.

قضیه از این قرار است که دانشکده مهندسی دانشگاه تورونتو نشریه ای تحلیلی علمی دارد بنام توپ (CANNON) که وبسایت آنرا می توانید در اینجا مشاهده کنید:







 یکی از پسر های خوب که سردبیر نشریهء مزبور است، آنچنان وقت خود را وقف این نشریه و سایر امور دانشجویی کرده که برای خانواده وقتی باقی نگذاشته است. بهمین دلیل جشن تولد وی که قرار بود در چهاردهم مهر ماه انجام شود ، با یکماه تأخیر در اواسط آبان انجام شد.




از اینرو ، و بخاطر اینکه حق مطلب به درستی ادا شود ، در کارت تبریکی که به همین منظور تهیه کرده بودیم شعر زیر را نوشتم تا ضمن شوخی با سردبیر ، رابطهء او با "توپ" در تاریخ ثبت شود:

اشکان!

ای مرد پرتوان جوان!

ای سردبیر گاهنامهء دانشمدار "توپ"!

در کارزار علم 

با ارتجاع جهل 

توپ تو پر خروش 

                      - بادا 

زآن  عدو  خموش.





مسعود 

آبان ماه ١٣٩٢

     


۱۳۹۲ آبان ۱۲, یکشنبه

شب اندوهبار



ز دست  این شب  اندوهبار  نالانم 

                              حدیث  صبحدمان در پیاله می خوانم 


پیاله بهر دل داغدیده درمان نیست 

                              سبو بیار که شاید  در اوست درمانم 


به پرده حضرت ساقی و دست ما کوتاه 

                            که درب میکده چندیست بسته دربانم 


به جان ساده دلان بوی نفت شد آجین 

                            از این  حقیقت  بس تلخ  آزرد  جانم 


دلم ز  زاهد زربفت  پوش خونین شد 

                        که زور گیر نشانده است بر سر خوانم 


خریم خواند ، به احمق لقب نهاد و نفهم 

                        سرسه واژه به هم دوخت تا کند  خانم 


مرا  چه با صفت خان و "خان" نادانی 

                       که خلق  داند  و دانی  نه این  و نه آنم  


گذشت آنچه گذشت  این زمانه هم گذرد 

                      به صبر  غوره  مبدل  کنند ،  می دانم 


شب سیاه غمم دیر و زود می گذرد  

                          فرا رسد   سحر    آشنای    شادانم 


مسعود