۱۳۹۵ دی ۵, یکشنبه

شوخی

شوخی


من آنم که  صد دوست  خندانده ام
             به شوخی و هم خنده شان خوانده ام

ولی  از  بد  بخت  ناسازگار
                      ز خنداندن خویش وامانده ام

چو شوخی گرفتم بسی زندگی 
                       ز خود زندگانیم رنجانده ام

ز بس شوخ و شنگم به دید عیال
                      ورا ضد شوخیم شورانده ام

مرا زندگانی چو بازیچه بود 
                خود و "منزل" خویش  بازانده ام

تو گویی که در شوخ و شنگی سرم
                   به خیل مشنگان چو فرمانده ام

به شوخی چنان دوختم ذهن را
                    که عقل نگون بخت پیچانده ام

بسی ناشنا راضی از کار و لیک
                   بسی  آشنا را  ز خود  رانده ام



مسعود
آذر ماه ۱۳۹۵