شوخی
من آنم که صد دوست خندانده ام
به شوخی و هم خنده شان خوانده ام
ولی از بد بخت ناسازگار
ز خنداندن خویش وامانده ام
چو شوخی گرفتم بسی زندگی
ز خود زندگانیم رنجانده ام
ز بس شوخ و شنگم به دید عیال
ورا ضد شوخیم شورانده ام
مرا زندگانی چو بازیچه بود
خود و "منزل" خویش بازانده ام
تو گویی که در شوخ و شنگی سرم
به خیل مشنگان چو فرمانده ام
به شوخی چنان دوختم ذهن را
که عقل نگون بخت پیچانده ام
بسی ناشنا راضی از کار و لیک
بسی آشنا را ز خود رانده ام
مسعود
آذر ماه ۱۳۹۵
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر