۱۳۹۱ اسفند ۴, جمعه

بیگانهء آشنا




بیگانهء آشنا  




سپیده می دمد از منتهای مشرق دور 

دری عبوس  به خمیازه باز می گردد 

کسی به کوچهء دلتنگ می شود پرتاب 

و رو سوی اتوبوسی که  می شود نزدیک 

به ایستگاه سه راه 

دوان رود به شتاب. 



ز روی عادت خود باز می کند به کلام 

دهان بسته به راننده از طریق سلام 

مسافران که چو بیگانگان همراهند 

به خیل همره خود آشنا نمی جویند 

بهم نمی نگرند 

بجز دوام سکوت زبان نمی خواهند



زبان قاصر راننده در محاق دهان 

به راه صحبت با دیگران نمی راند 

ز جا نمی جنبد 

دمی نمی زند این غول  راهوار  سوار 

و آن کمینه سخن های ناگزیرش را 

چو حس روشن از مهر خالی گل زرد 

به دست کوته رایانه می سپارد سرد 



شنیده می شود این از زبان رایانه: 

مسافران که وسط ایستاده برپایید!

کمی عقب  شده بر خلق راه بگشایید!

تکان مختصری بین عده  ای معدود 

سکوت راننده  

سکوت رایانه 

سکوت لشگر بیگانگان 

                             - تپیده بهم 

صدای زور موتور از دهانهء اگزوز 

صدای فس فس ترمز 

و آخرین پیغام: 

ورود قافله بر ایستگاه پایانه 



شتاب جمع به سوی قطار زیر زمین 

به حال زار 

به سوی کار 

به سوی کارزار 

                    - رقابت برای روزیشان  

وبار دغدغه تا سر شود دگر روزی 

به سان دیروزین 

به انتظار شبی 

                   - فرط  خستگی ، خوابی 

و زنگ ساعت شماطه  دار 

خروس لعنتی نحس 

کلاه و شال 

و منتهای کسالت 

غم مکرر پرتاب

به گرگ و میش مه آلود آشنای سحر  

ز عمق صامت  خمیازهء دوبارهء در 



مسعود
٢١ فوریهء ٢٠١٣
تورونتو

                   

۱۳۹۱ بهمن ۲۶, پنجشنبه

مهر





مهر

دوستی از من خواست 

بنویسم چیزی 

گویی این دوست هم از کم کاری 

سخت آزرده شده است. 

روز مهر است امروز 

و من او را که هواخواه من است 

سخت می آزارم.




ای دریغ از فکر پیشکش شاخه گلی 

ای دریغ از زنگی،

                       - پیغامی 

نامه ای ،

            - نامهء مهر آمیزی 

یا که دیداری از شوق دلی 

                               - لبخندی 



نه !

نه ، بدین گونه نمی باید زیست 

گر چه دیر  است ولی می پوشم لبخندی 

به تن خواهش رخ 

و به خود می گویم 

من که بی غش همه را 

سخت می دارم دوست 

ز آستین همت می باید 

تا بر آرم دستی 

بگشایم زین پس سفرهء دل 

وبه بوی خوش مهر

پر کنم خانهء تنهایی دوست.




کاغذی در جیبم می جویم 

خامه بر می گیرم 

و به این شعر، ترا  می گویم 

آشنای دل و دین! 

دوستت می دارم.



مسعود

٢٦ بهمن ١٣٩١


۱۳۹۱ بهمن ۱۳, جمعه

من نیز






من نیز


آن مهر بی بدیل برم گر نظر کند  

وآن طفل بیقرار درون را خبر کند 

آتش زند همه در و دیوار خانه ام 

بر آب و دانه ام

بی باک و پاکباخته بر زورق خیال 

از بام تش گرفته 

                     - چو بر موج اشتیاق 

تا بیکران کرانهء هستی سفر کنم 

شب را سحر کنم   

خود ذوب می شوم به فراسوی خاک و آب 

دودم سماع آتش،

                    - همپای رقص باد.



آنگه که ذره های وجودم به بیکران 

پژواک نغمه های نیوشیده ساز کرد 

جان جهان بدیدن شوقم چو در گشود 

لب های پر فسوس به لبخند باز کرد

آوای همنوایی موزون چرخ را  

من هم ترانه ام 

او پیش و از پی اش

لغزان به لایه لایهء گرداب هست و نیست  

من هم روانه ام 

من نیز

چون آشنای حسن 

در بود و در نبود جهان

در نفس نفی خویش 

در افت و خیز برشدنم جاودانه ام.



مسعود 

١٢ بهمن ماه ١٣٩١