من نیز
آن مهر بی بدیل برم گر نظر کند
وآن طفل بیقرار درون را خبر کند
آتش زند همه در و دیوار خانه ام
بر آب و دانه ام
بی باک و پاکباخته بر زورق خیال
از بام تش گرفته
- چو بر موج اشتیاق
تا بیکران کرانهء هستی سفر کنم
شب را سحر کنم
خود ذوب می شوم به فراسوی خاک و آب
دودم سماع آتش،
- همپای رقص باد.
آنگه که ذره های وجودم به بیکران
پژواک نغمه های نیوشیده ساز کرد
جان جهان بدیدن شوقم چو در گشود
لب های پر فسوس به لبخند باز کرد
آوای همنوایی موزون چرخ را
من هم ترانه ام
او پیش و از پی اش
لغزان به لایه لایهء گرداب هست و نیست
من هم روانه ام
من نیز
چون آشنای حسن
در بود و در نبود جهان
در نفس نفی خویش
در افت و خیز برشدنم جاودانه ام.
مسعود
١٢ بهمن ماه ١٣٩١
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر