۱۳۹۲ مرداد ۳۱, پنجشنبه

تعبیر خواب


تعبیر خواب 




خوشحالم و غمگینم ، زین پرده که می بینم 

                               خوشحال ز لبخندی ، روی  غم   دیرینم 


بر سینهء غم  نامم ، شیرین  نشود  کامم  

                           شهدی به سرابست این ، در چشم نظر بینم 


باز آ  به  سر کویم ، تا  قصه  ترا گویم 

                              هفتاد کرورم  بیش ، حرف  دل مسکینم 


از  دیده  گشایم  در ، بر لالهء  بازیگر 

                           هرصبح چو بر خیزم ، خوشبخت ز بالینم 


لبخند  شقایق را ، چیدم  به  دل صحرا 

                             زین روی  تبسم شد ، هم  دینم  و  آئینم 


روزی که ننالد کس ، از جور کس و ناکس 
  
                         جشن دل  و تعبیر ، خواب  خوش  دیرینم 


مسعود

مرداد ١٣٩٢



۱۳۹۲ مرداد ۱۳, یکشنبه

شوخی با استاد

شوخی با استاد



 سال تحصیلی ١٣٥١ - ١٣٥٠ بود. درس ریاضیات مهندسی ١ داشتیم و استاد مشغول تدریس معادلات دیفرانسیل بود. حدود ٢٠٠-١٥٠ نفر دانشجو در یکی از تالار ها مشغول نت بردای از گفته های استاد و فرمول های روی تختهء سیاه بودند.تختهء سیاه که طولش  شاید  از ١٠ متر هم بیشتر بود پر شده بود از فرمولهای ریاضی و معادلات دیفرانسیل. 

من و زنده یاد مصطفی (دقیق همدانی) که اهل نت برداشتن نبودیم طبق معمول در ردیف آخر نشسته , پا ها را روی صندلی ردیف جلو گذاشته و مشغول صحبت های خودمان بودیم. 

ما که تمام سالهای دبیرستان را باهم گذرانده , هر دو در رشتهء برق دانشگاه صنعتی پذیرفته شده و در خوابگاه در یک اتاق زندگی می کردیم , زبان یکدیگر را خوب می فهمیدیم و برای انتقال افکار نیازی به توضیح واضحات نداشتیم.

نیم ساعتی از شروع  کلاس گذشته بود و بجای استاد ما خسته شده بودیم. در این بین شخصی در تالار را باز کرد و از استاد اجازه گرفت و اسامی دو نفر را خواند و گفت این دو نفر هر چه سریعتر به ادارهء آموزش مراجعه کنند. استاد نگاهی به جمعیت کرد و چون کسی بلند نشد رویش را به سمت تابلو برگرداند که به ادامهء درس بپرداژد. 

من که در شوخی گرفتن جدی ترین مسایل زندگی ید طولایی دارم , نیم خیز شدم و به مصطفی گفتم: "برویم؟" او هم بلافاصله قضیه را گرفت و بلند شد. هر دو خونسرد و با تظاهر به اینکه آن دو نفریم,  از ردیف آخر راه افتادیم به طرف در (که آن جلو در کنار تختهء سیاه بود.) بچه ها که صدای پای ما را شنیدند برگشتند عقب و با دیدن ما زدند زیر خنده.

استاد با شنیدن صدای خندهء بچه ها رویش را به سمت کلاس برگرداند تا ببیند چه شده, و دید دو نفری که از طرف ادارهء آموزش احضار شده بودند دارند می روند ولی از علت  خندهء بچه ها سر در نمی آورد.  طبیعی است که استاد اسامی این همه دانشجو را نمی دانست.

ما هم بدون توجه به خندهء ممتد بچه ها آرام آرام رفتیم تا جلوی تالار و از درب خارج شدیم. در را پشت سر خود بستیم لیکن هنوز خندهء کلاس را می شنیدیم.

با اینکه سالها از آن واقعه  می گذرد, فکر می کنم هنوز یک عذر خواهی به آن استاد عزیز بدهکارم.


مسعود
تابستان ١٣٩٢ 

۱۳۹۲ مرداد ۱۱, جمعه

HOPE



HOPE



In the dark dark fright

of the long long night

singing burden 

has taken its toll

on the rooster's crow

and the vital sign

is leaving the lantern's glow



A little more patience

                                         -for God's sake                                          
The breeze is gone 

climbing the mountain

to call the dawn



Masoud Kashani
Jan. 23rd, 2013