سر و دل
دلم به دیدن دلدار سنگدل تنگ است
دلی که با سر فرزانه بر سر جنگ است
سرم به دل زده پرخاش و نیک می داند
حدیث این دل و دلدار شیشه و سنگ است
برای دل خم ابروی دوست محراب است
عجب مدار ورا سجده کند آهنگ است
اگر چه فاصله ای در میانه نیست ولی
به بعد عاطفه گویی هزار فرسنگ است
چو از دیار وفا گفتمش به خنده سرود
به هر کجا که روی آسمان همین رنگ است
به طعنه گفت مزن لاف راست کرداری
گذشت وقت درستی و گاه نیرنگ است
دل از جهالت و نامردمی پر است بیا
بپا کنیم جهانی که رسم فرهنگ است
به اشک خویش چه سان خون سرو بزدایم
که آب دیدهء عشاق نیز خونرنگ است
بیا که دست بر آریم ز آستین وفا
که آشنای به عهد است آنکه بیرنگ است
سکوت خویش شکن تا سکوت خود شکنم
به وقت حادثه فریاد نا زدن ننگ است
مسعود
تیرماه ١٣٩١
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر