مهدی ام اینسان مرا پیغام داد
آشنا با درد دست تو مباد
گفت الحق شعر نابی گفته ای
ناب چون کهنه شرابی گفته ای
شعرتوچون هادی خرسندی است
نیست آن شعری که سرهم بندی است
گفتمش هادی خرسندی رمید
این قیاس خویش با ما چون شنید
خسروم بنوشت خوش گل کاشتی
شعر ها در چنتهء خود داشتی
شعر زیبای تو بهر دیگران
می فرستم تا بخواند این و آن
زآن سپس چون کاریکاتور را بدید
آن قدر خندید تا روده برید
گفت من نقاد نقاشی نیم
لیک گویم آنچه بینم بیش و کم
گرچه کاریکاتوری ناب است ناب
"هاش دو او" لیک در جام شراب؟
خلق را تنگ شرابی مست کرد
دوستت را تنگ آبی مست کرد
تا ابوالفضل این هنر از ما بدید
گفت از تو شعر چون آید پدید؟
تو مهندس بودی و هستی هنوز
روشن است این برجمیع ما چوروز
"دوستی" کم لطف گفتا شاعرا
شعر تو شعری است الحق پر بها
لیک قرن بیست و یک باشد کنون
شعر تو کهنه است تاریخ اندرون
عصر نو را شعر نو می بایدش
شعر کهنه خلق را فرسایدش
فاش گویم چونکه شعرت کهنه است
از کلامت "برق" ز آنجایم نجست
شعر نو در چنته داری؟ پس بخوان
گر نداری هیچ، " صم؛ بکم " مان
گفتمش ای دوست منفی سرشت
گر سوادت هست،
گر غبار سالهای غم
روشنای چشم کم سوی دلت را
- کور ناکرده است،
باز هم برگیر
هرزه فانوس نگاه خویش و بر پیشانیم می خوان
آنچه را دست قضا بنوشت و زآن پس سرنوشتم شد.
ای پسر ، ای مرد،
راهیان شعر امروزین مرا از دور می خوانند.
آری آری ، من برای سنگلاخ شعر نو آماده ام.
کفش هایم کو؟
- به دور خویش می چرخم.
به هر سو بنگرم ، هیهات
نمی یابم،
- حرامی لنگه کفشم نیست.
بغض ، حجم داد و فریاد گلو را بست.
هایهوی صامت جیغ بنفشم نیست.
خاک ریزم بر سرم
- زین افتضاح شرم آگین
- با دودستم.
سیل اشک خویش در دم ،
خود به سد پلک بستم.
من که هستم؟
من به "برق" چشم آن خوبان زیباروی
آبشار اشک معصومانهء عشاق را بینم،
من به "برق" فرق ممد،
کاکل چرخان به باد تپهء منجیل می بینم.
من به آهنگ طنین آهنین پتک آهنگین آهنگر یقین دارم.
ز شعر نو همین دارم.
به نظم آهنین شعر اعصار و قرون سوگند
که من شعر نوی بی نظم را چون آب شل بینم.
بنوعی شهرتش را
- همچو آوای دهل بینم
حریفا، مغرضا، منفی به زیر رادیکالا،
- ناجوانمردا.
به ذم شعر برق افروز منظوم ریاضی سوز من آیی؟
چنین رسم مروت نیست.
چه دنیایی شده است اینجا
- کلامی از محبت نیست.
حریفا ، داستان ممد است این ،
وقت ، وقت ترکتازی نیست.
جای شعر نو نوار و قرتی بازی نیست.
دلم بگرفت ز این نامردمیها،
- حوصله ، زین مردمان سر رفت.
رشتهء آش کلام از دست ما در رفت.
باز می گفتم،
داستان کوروس و ما و محمد بود.
داستان "برق" و اغوای ریاضی ،
- بحث ممد بود.
چو اینجا داستانی جز ز ممد نیست،
- پر بد نیست،
در دم زین کنم اسب نجیب شعر موزون مقفی را،
- شوم راهی.
ز عمق سینهء پر درد هردم می کشم آهی،
به یال اسب پیر زال شعر کهنه ام سوگند،
به عشق و کینه ام سوگند،
آرمان شعر ناب کهنه را من
- با سراپای وجود خویش ،
می پرستم،
زین سبب ، این عهد با دست قضا بستم
- که من
شعر نو منفک کنم از خویشتن
شعر گویم همچو اشعار قدیم
ترک گویم شعر نو بی ترس و بیم
می نیندیشم چه می گوید حریف
شعر گویم شعر موزون لطیف
مسعود پرچم کاشانی - تورونتو زمستان ۱۳۸۷
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر