جعد گیسوی تو کز محفل ما رخت ببست
رشتهء الفت این طایفه از هم بگسست
ساغر افتاده و می رفته و ساقی پنهان
مجلس اینگونه ندیده است کس از روزالست
دوش بر دیر خرابات شدم پای به سر
تا خبر گیرم از آن ماه رخ و نرگس مست
دیدم آن دیر من دل شده را می ماند
نی ستونیش به جا مانده نه بالا و نه پست
حاجب از پرده گریزان و محبان هر سوی
همه خاموش و کسی دیده نمی یارد بست
گفتم ای حاجب سرگشته بگو سر درون
گفت دانی زسراپرده که رفتست وکه هست؟
کس در این جمع به جز خنده مهرش نشنید
از نمک خورده و نا خورده نمکدان نشکست
ژاژ یک لحظه نخایید و به یک زخم زبان
دل بیگانه مرنجاند و ز همسایه نخست
شکوه ازجور تو چون می کنم ای چرخ فلک
زهره اشک از رخ پروین بزداید با دست
سخت تلخ است وداع تو ولی ایمن باش
بی تو یک چند در این دیر نخواهیم نشست
بهجت افزای خیال تو بود فخر زمان
تا فروغ در حسن تو جهانگیر شده است
نزهت باطن و شمس رخ تو مینویان
کرده مسعود و مسیحا نفسان باده پرست
آشنا راست چو محبوب در آن مامن خلد
در برش گیر که نا دیدمش از سال دو شصت
مسعود - ۱۳۶۸
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر