اين شعر را به نام تو آغاز مي كنم
اي كولي فكنده به جانم شرار و شور
اي بركشيده دامن مهر از ديار ما
رفته به كام غير به سوي ديار دور
شبگرد مست كوچه مهتاب سرخوش است
چون از حريم خانه تو مي كند عبور
آن كس كه رام مهر و وفا شد گمان مدار
هرگز تواند آن كه شود رام جور و زور
خورشيد روي دوست در آفاق جلوه كرد
برخيز تا رهي بگشاييم سوي نور
"هنگامه رهايي لبها و دستهاست"
تا كي چنين شبانه نشينيم سوت و كور
اي شبگرفتگان هله فرياد و جنبشي
هنگام رستخيز رسيده ست و نفخ صور
"باز آيد آن بهار و گل سرخ بشكفد"
اي دل صبور باش در اين فتنه ها، صبور
۳ نظر:
شعریست بسیار زیبا, پر شور, دردمند, پرامیدو برگرفته از گرد حوادث....
دمت گرم محمدجان!
salam
Shere ghashage dr.baghri ra khandam va az shere ishan va hosne entekhabat mashof shodam
hafteh gozashteh ba dr. va khanevadeh be didan borghaie kharaghan raftim,jaie shoma khali kheili khosh gozasht.
dishab abas va mahmod ra didim va zekre kheir shoma bod
ehtemal darad zarfe 1-2mahe aiandeh baraie kar be torento biaiam.
be omide didar
Iraj
به نظر می‌‌رسد این شعر بسیار زیبا ریشه در گذشته‌های دور و دوران نوجوانی استاد دکتر محمد باقری داشته باشد، یاد و خاطره این کولی زیبا و پر شور گرا می با د. جواد ضیا
ارسال یک نظر