شوخی با پای مجروح

شوخی با پای مجروح 

هر چند   که   بر  لبانمان   لبخند  است
آن خنده  که  بر چهرهٔ  ما  زیبنده است
چون قوزک راست تاب تن ناورده است
یک رشته چو ازرباط آن پنبه شده است
چندی است که دستمان بپامان بند است

چون  پای  بروی  قلوه  سنگی لغزید
ایکاش که  چشمتان  چنین روز  ندید
افتاده  و  رهگذر  به   حالم     گریید
پرسید که حال بنده  چون و چند است
گفتیم  که دستمان  به  پامان  بند است

چندی  به زمین  فتاده  با  ناله ز درد
نه  مالش  و  نه  فشار  تاثیر   نکرد
بر این  ره  سنگفرش  ماییم  نه مرد
این پای ز سنگفرش نا خرسند است
شرمنده  که دستمان به پامان بنداست

بعد  از  کم‌  و بیش  ساعتی خاسته ایم
گام  خود  را   به  لنگ   آراسته   ایم
از  سرعت  گام  هم  بسی  کاسته  ایم
گر چارهٔ  این  نقیصه  قوزک بند است
شک نیست که دستمان بپامان بند است

گر  مرد  رهیم   پس  چرا  لغزیدیم
از  درد  چرا  بخود  چنین  پیچیدیم
شاید که جوان  نییم و خود  پیریدیم
زین واقعه زرتمان چوغمسورشدست
نا خواسته  دستمان  به پامان بند است

یاد  پسر  کوه  و در و دشت  به  خیر
یاد زدن  به کوه  و  گلگشت  به  خیر
از درفک هفت رنگ تا رشت به خیر
این پای  به کوه آشنا سست شده است
زاینروست که دستمان بپامان بنداست

مسعود
خرداد ۱۳۹۵