یاد برنامهء نوروز گرامی بادا
یاد آن روز گرامی بادا
چادر و شمع شب افروز گرامی بادا
یاد آن روز گرامی بادا
چادر و خیمه به شب دامن البرز خوش است
یاد مسعود و فریبرز خوش است
یاد یکرنگی دیرینهء ما
یاد آن روز گرامی بادا
گر چه نوروز بد و خلق همه دست افشان
این یکی خانهء آن یک مهمان
لیک ما را نبد از ترک ولایت پروا
یاد آن روز گرامی بادا
شهر اقلید نبد هیچ چو شهر من و تو
نبدم عیدی و نی ماهی پلو
شهد و شیرینی ما بود سرود زیبا
یاد آن روز گرامی بادا
یاد آن روز که خواندیم دلی با ما بود
زهره آن یار پری سیما بود
باز خواندیم و ندیدیم وصال او را
یاد آن روز گرامی بادا
یاد باد آنکه شبی را به حسینیه شدیم
شام خوردیم و در آن خسبیدیم
صبح از خادم دلگیر رسید این فتوا
یاد آن روز گرامی بادا
گفت هر چند حبیب است به حق ابن سبیل
لیک بشنو ز من این بانگ رحیل
چون حسینیهء ما نیست دگر جای شما
یاد آن روز گرامی بادا
حیف از آن نیست که از بارگهش رانده شدیم
مشرکی ، کافرکی خوانده شدیم
نیست باک ار چه که زندیق بخواند ما را
یاد آن روز گرامی بادا
از حسینیه روان سوی نوک قله شدیم
خسته و کوفته فی الجمله شدیم
راه دشوار و چه خوش وزن بود کولهء ما
یاد آن روز گرامی بادا
کوله ای پر ز کواکر بدم و ماهی تن
نظرم نیست دو تن یا که سه تن !!
لیک عباس بنالید ز ثقل حلوا
یاد آن روز گرامی بادا
آن فرو سوخته حلوا شکرک چون زده بود
چرب و شیرینی اش ار چه دل اغیار ربود
اشتها بر شده بر سفره چو ترمز حلوا
یاد آن روز گرامی بادا
به ره قله برفتیم و زمانی بگذشت
مهدی مشهدی ما بنشست
نه به تهدید و به تطمیع نه استاد به پا
یاد آن روز گرامی بادا
از چنین واقعه سی سالی وپنجی بگذشت
کوه پیمایی ما هم شده محدود به دشت
چونکه تحلیل برفته است ز ما قوه و نا
یاد آن روز گرامی بادا
شانس شد یار که عباس مرا شد مهمان
بردمش شهرک نارنجستان
باش در جنگل تک صخره شدم ره پیما
یاد آن روز گرامی بادا
راه رفتیم و از این خاطره ها حرف زدیم
یاد اقلید نمودیم و جوانان قدیم
این همه خاطره بد حاصل آن زمزمه ها
یاد آن روز گرامی بادا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر