۱۳۹۴ تیر ۶, شنبه

هیچ مپرس






هیچ  مپرس  


سکوت کرده چو ماه اختیار هیچ مپرس

                          نبود  گر چه  ز یار انتظار هیچ  مپرس 


اگر صدای  غم  از  سردی  نگاه  آمد 

                          ز غمسرای دل و حال زار هیچ مپرس 


به کنج عزلت و یا ازدحام دیدهء جمع 

                          نهان گریست  و گر آشکار هیچ مپرس 


قرار ما  ز ازل  جز وفا  نبود به عهد   

                          از آن قرار و دل  بیقرار هیچ مپرس 


خطاست مرغ دل از کوی یار تاراندن 

                         ز خبط  این دل پرهیزگار هیچ مپرس 


اگر چه عقل  کند حکم دل گشودن را 

                        از این سماجت دیوانه وار هیچ مپرس 


دلی که ازغم هجران آشنا تنگ  است 

                     ز روز شادی و بوس و کنار هیچ مپرس 




مسعود

خرداد ۱۳۹۴


۱۳۹۴ خرداد ۲۲, جمعه

برای پنجاه سالگان






برای پنجاه سالگان 



پنجاه  نخست   زندگی   شوخی  بود 

چون خام بدی نبردی از شوخی سود 


پنجاه  دگر  بسوزد  آنجایت   سخت 

زاین روی ز کنده ات برون آید دود 



عکس فوق واقعی بوده و پنجاه سالهء نوپای موضوع این رباعی  را نشان میدهد.
بنظر می رسد که وی هنوز به "شرایط" جدید عادت نکرده و از شدت سوزش برخی نواحی سر به بیابان زده است.





مسعود
خرداد ۱۳۹۴


۱۳۹۴ خرداد ۱۴, پنجشنبه

ماتم






ماتم





در سکوت  مویهء چشمان اشک آلود

ماه در حیرت

گوش استاده بر این غم

در پی تسلیم نا خشنود ساق گل 

بر فرود داس بی رحم گجسته مرگ 

 این بی بوته

 این بی برگ. 




مویهء بنشسته بر اعماق تاب آینه 

                                - در لابلای پردهء  چشمان تر

مهمان نا خوانده است.

با حضورش 

 غنچهء لبخند را دردم

بر لبان دوست خشکانده است.




گر بلوغ رنگ رنگ گل

می نشاند کاکل رنگین کمان عشق  

بر بلور نغمهء مستانهء بلبل

شادی امید می پوشد چرا اکنون لباس تیرهء غم را

 نو عروس وادی امید نومیدانه غمگین است.

زندگی اینست.




خواند این ترجیع  بند آشنا را باد

از زبان لاله های واژگون در کوه

                                  - بر گوش شکاف سنگ:

زندگی اینست.

زندگانی ارتفاعی رو به پایین است.

آری آری 

آشنا را 

زندگی اینست.




مسعود
۱۳۹۴