صبحانه
درویش چو صبحانه ببیند خوشش آید
وآن عکس و تفاصیل دل از کف برباید
عکسم مفرست آنقدر از کله و پاچه
کز حسرت او آه نهادم به در آید
آن گوشه پنیر است که چشمک زند از دور
این موش چه سان از پس آن گربه بر آید
کی اذن به صبحانه دهد صاحب سفره؟
مهمان چه کند تاب و توان گر بسر آید؟
باید که از آن یک برسد اذن و گر نه
این یک بکند ریشهء هر شاید و باید
زین حمله مکن حیرت و بر دوست مکن عیب
کامی که گرسنه است بر او صبر نپاید
هشدار! مرنجان شکم خالی این جمع
بر گرسنه نبود هرج و طعنه نشاید
در خویش میاندیش که آداب ندانیم
چون نوبت ما گشت ادب لازمه آید
مسعود
اسفند ۱۳۹۳
