همان گونه که ذکر آن در خاطرات نیشکری (۱) رفت به صورت مشاور در شرکت توسعهء نیشکر و صنایع جانبی کار می کردم. جهت اطلاع دوستان ، قرار بود هفت طرح کشت و صنعت نیشکر دراستان خوزستان اجرا شود که شامل آماده سازی زمین جهت کشت نیشکر، تاسیسات زیربنایی مربوطه و نیز احداث هفت کارخانهء تهیه و تصفیهء شکر ، سه کارخانهء عظیم کاغذ سازی و ده کارخانهء دیگر شامل واحد های خوراک دام ، فیبر فشرده و... بود.
یکی از پروژه هایی که کار زیادی برد و از نظر زمان بندی هم قرار بود زود تر به نتیجه برسد ، پروژهء احداث هفت کارخانهء شکربود. به همین دلیل گاهی کارهای مهندسی بایستی به طور فشرده انجام می شد. عصر ها باید بیشتر می ماندیم و پنجشنبه ها هم.
روزهای پنجشنبه ساعت کاراز۸ تا ۱۲ ظهر بود و بعد از ظهر کادر اداری و مهمتر از همه آبدارچی شرکت حضور نداشت. در این زمان آبدارخانه حالت سلف سرویس پیدا می کرد.
یکی از همین پنج شنبه ها من سخت مشغول کار بودم و نه تنها زن و بچه بلکه چای را هم فراموش کرده
بودم. در همین حال مدیر پروژهء شکر به اتاق آمد و دید من هنوز مشغول کارم . گفت می دانی که آبدارچی نیست. من چای تازه دم کرده ام. اگرمیخوری یک لیوان برایت بیاورم. گفتم نیکی و پرسش؟ همان لحظه به ذهنم رسید: " چه شود که من از آن دست تو چای تازه نوشم". چند لحظه بعد با یک لیوان چای برگشت. تشکر کردم وگفتم: "چه خوش آنکه در جوار تو به نیشکر بکوشم". طبق معمول این بیت را روی برگه ای نوشتم تا فراموشم نشود و در کیف گذاشتم تا شب درخانه فکری برای بقیه اش بکنم.
این بیت در آن آخرهفته تبدیل شد به مطلع غزلی عاشقانه که در پست بعدی می خوانید. البته فکر بدی نکنید. هم ایشان آدم محترمی بود و هم بنده اهل حرمت شکنی نبودم.
من خود را با شعرای غزل گو مقایسه نمیکنم که قیاسی مع الفارق است، لیکن با این اتفاق می توان تصور کرد که برخی از غزل های عاشقانهء بزرگان نیزمی تواند از اموری این چنینی شروع شده باشد. نمی دانم وقتی حافظ می فرماید: "زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست - پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست"، واقعا با چه صحنه ای روبرو بوده است!
درهرحال این شما واین هم "طنزل" یعنی طنز غزلی یاغزل طنزی من که در پست بعدی تقدیم می گردد.
